meral okay anısına

bir gece uyandıkca yanımda görmek için seni 
bin kere uyudum sabah..
yola çıkmalı 
durup eşyayı dinlemekten iyidir 
yola çıkmak !

bir düğün, bir yolculuk, bir karar

nisan ayı 2012 benim en yoğun sürecim olacak.

bu ay içinde 3 düğün/nikah 1 adet de bekarlığa veda var. bu da her hafta sonumu otomatik olarak kilitliyor. yine de düğünlere katılmayı gayet seviyorum, bir çok kişinin aksine.

photo by Mook Yanisa Leetrakul

aysel, özge'yle beraber risk yönetimindeydi. şu an eşinin doktorası, kendisinin master'ı sebebiyle ingiltere'de yaşıyorlar. işte biz de onların düğünü sebebiyle bu haftasonu izmir'deydik. hem de bir ofis dolusu kız!

cuma akşamı, öğleden sonra dakika saydığımız mesai bitiminde ofisten fırlayıp, alternatif tiplerin (bir adet fred perryli grafik tasarımcı stayla, bir adet şenay düdek saç tasarımı ve bir copycat jude law) ile akşam yemeği yedikten sonra istikamet doğru havalanıydı. 1 saat baya hızlı geçti, üstelik benim bir klasiğim olan uçakta uyumaktan vazgeçmem ya da idil'in sudoku çözememsine rağmen. 

nereye gidilir?

alsancak

evet elinizi denize değdirebilirsiniz. ve hatta güneş altında bolca yanabilirsiniz. biz yandık, siz yanmayın.

cumartesi günü denize karşı kahvelerimizi içerek başladık. konak'ta yapılan konak pier, tek katlı ve türkiye'nin deniz üstündeki tek avm'si olabilir. deniz dibinde oturarak kahve içilebilir. yine aynı mekanda balıkçı, ege yemekleri, mezzaluna ve dükkan burger gibi restaurantlar var. ama yemeği burda yemeyin, biz kordon'da yemeyi tercih ettik mesela.

konak pier'den 15-20 dklık bir yürüyüşle kordon'da gözümüze kestirdiğimiz balıkçı hasan'a oturuyoruz. burada sadece deniz balıkları var. deniz levreği ve çipura yiyoruz. fiyatlar istanbul'a göre komik. yemekler istanbul'a göre daha lezzetli. her türlü izmir istanbul'u döver yani.

daha sonra ise tipik düğün koşuşturmacaları.

yasal öneri: tarfikte size otel yolu soran 5 makyajlı düğün kıyafetli hatunu dünyanın en mutlusu etmek, ortalama bir aylarını keyifli geçirmesini sağlamak ve hafızalarında yer etmek için şu soruyu yöneltin: "hayrola kızlar, mezuniyete mi?" 

cep telefonuyla çekiyorum, kaliteye önem vermiyorum  değil kat'a.
gençler heyecandan kıpır kıpır.

gelin peri kızı gibi. zaten aramızdan ince ayrılan aysel, ingiltere yemeklerine karşı çıkarak ipince kalmış, ardından ilker'i de sürüklemiş. çok tatlıydılar, çok mutluydular. daim olsun!!!

alaçatı

sakin alaçatı sokağı

pazar günü izmir'de durmuyoruz. ufak bir foça-alaçatı oylamasını alaçatı kazanıyor. üstelik ot festivali de varmış. yol bir saat, yaklaşık 100 km. ama en büyük challenge, gidiş dönüşte toplam 4 kez durduğumuz kgs gişesi. gps götürmeyi akıl etmemiz, ogs'yi ise foça planı dahilinde götürmemize gerek olmadığını düşünmemiz de bu eksiklikte etkili tabi. 

burada taktik şudur, açıklıyorum: kgs gişesine giriyoruz ve geçişi tıkıyoruz. arabada oturan 5 kızdan birini yollara salıyoruz. zaten geçmek isteyen araba kızımıza kartı veriyor. tabi işlemi tamamladıktan sonra arabaya dönen hatun gazla derken diğer kızlar onu çılgınca alkışlıyor. hahah. 

yasal uyarı: yolda kalmış 5 mağdura kgs vermek isteyen temiz yüzlü amcayla "aayh bize kalmicak, vermeea" diyen yelloz eşi arasında geçecek kavgalardan sorumlu değiliz. 

anlam kayması: alaçatı 3. ot festivali bence.
3. ise artık geleneksel diyebiliriz.

tabi bizim bir heyecan gittiğimiz ot festivali gerçek ot festivaliymiş. saksılarda yetişen kekikler, naneler, hele hele o enginarlar, dev lahanalar, karnıbaharlar falan pek(!) sevimlilerdi. ayrıca festival kapsamında ayhan sicimoğlu cd imzalıyordu. alaçatı'daki restauratların yarıştığı standlar da vardı. festivalde iki tane yarışma varmış, biri en fazla ot toplama yarışması, ki geçen sene birinci 137 çeşit toplamış, ikincisi ise ot yemekleri yarışması. hatta yarışmaya bir sene önce katılan yemeklerin tanıtıldığı bir de yemek kitapçığı var. bu kitapçığı biz basılı bulamadık ama web sitesinden bulunabilir. google'a güvenmeyenler için buradan tık tık.

aslen, alaçatı sezonunu açtığımızı hissettik. çünkü yazın akşam olan o sokak sıkışıklığı öğlen vakti yineleniyordu. şimdi şu festivale bakıp, o yemekleri görüp, nisanların yaptığı onca tatlılık nasıl göz ardı edilir. 

ne yenir?

buralara gelip balık yememek olmazdı. riba'nın kapalı olmasıyla aslen çok güzel güveç yemekleri yapan şişarka'da barbun yemeye karar verdik. özde'nin tüm sevimliliğiyle istediği kalamarı geri çeviremeyen mekan sahibi sayesinde sezonun en güzel kalamarlarından birini yedik. özellikle sosunun safi süzme yoğurt, dereotu, ceviz, sarımsak ve zeytinyağıyla hazırlanması egevariydi, pek yakışmıştı. denenebilir.

üzerine kahve ve sakızlı muhallebi, imren han'da. buradan ofis için sakızlı kurabiye de aldık. alaçatı'dan getirilecek en güzel hediyelerden. 

tereyağında güveç barbun. barbun yağmur sonrası ortaya çıkarmış. nikah gecesinde yağan gibi.

taptaze, taze soslu kalamar

her bi şey sakızlı; dondurmasından tatlısına, kahvesinden suyuna

aslında çeşme marina planımız da vardı ama uçağı erken olanları yetiştirmek amacıyla çeşmeden erken ayrıldık. bu arada, izmir garip bi şehir. hiç telaş yok. hiç ama. o kadar sakinki insanları arabayı saatte 60 km hız ile kullanıyorlar. bomboş yol, önde araba var ve önü boş ama 60'la gidiyor. çok garip. bir de şehirde o kadar çok trafik lambası var ki bi ara belediyenin trafik lambacı yeğeni olduğunu düşündüm. gerçi belediye chp'de.

altın vuruş:

ortak fikir, insan işi olmadığı. şarküteri sen ne güzel şeysin. insanın en temel iç güdüsüsün.

kumru aslen fotoğrafta görülen simit vari ekmeğin adı. içinde nohut mayası var. fotoğraftaki ise kumru sandviçi ama artık alışılageldiği gibi kumru diye kısaltılıyor. yola çıkmadan aldığımız mavi büfe tavsiyesini gerçekleştiriyoruz. orijinali kumru içinde sunulan kumru, mavi köşe efes büfe'de ise hamburger ekmeğinde sunuluyor. ben yine de son kalan kumru' da yemeyi tercih ediyorum -ya da mecbur kalıyorum. ağzım hala ağrıyor olabilir, yemesi biraz zor. kalorisini düşünmek istemiyorum, bilmiyorum, umrumda değil. zaten yiyip yiyip sonra üzülmek pek tarzım değil. üzülünce aldığın kaloriler uçmuyor, gülmek ise aksine yüz kaslarını çalıştırıp sıkılaştırıyor.

hava alanında son halimiz, biraz sarhoş gibiydi. hem yorgunluktan söylenen, hem de her kelimeye her bakışa gülen bir grup olmuştuk. 

izmir insanı yaşamayı biliyor. pazar akşamı 6'dan sonra büfeler bile açık değil. herkes sokaklarda. yayaya saygı var. insanlar mutlu, sakin, rahat. yargısız. saygılı ve medeni. sayabileceğim her pozitif sıfat. 

önümüzdeki 10 yıl içinde kendini nerede görüyorsun? sanırım izmir'de. ve bu konuda gittikçe ciddileşiyorum. her izmir'den dönüşümde özlemim daha da artıyor...

yalandan közde patlıcan

geçen gün eve girerken, sanırsın yaz gelmiş, katta biri patlıcan kızartması yapıyordu. ayıp. nasıl kokar o patlıcan, üzerine sarımsaklı yoğurtla her öğün yiyebilirim.

patlıcan tek sevdiğim sebze. gerçi bir de patates var. ilginç bir şekilde, doğada içinde en fazla nikotin bulunduran besin aslen domates familyasından geliyormuş. bir sigarada bulunan nikotine eşit nikotin alabilmek için 10 kilo patlıcan gerekliymiş. ayrıca fazla patlıcan yemek ağızda aft ve yara yapıyor. bu konu için çok bilimsel bir bilgi bulamasam da, bende sürekli yediğimde yapıyor. kaynak; ben.

patlıcanın her türünü yerim. yağda tabi ki muhteşem oluyor ama diğer bir yol da közlemesi. bunun için nir kaç yöntem var.

patlıcan nası közlenir?

a) ateşte yapayım ortalık kirlensin stayla: alüminyumfolyoya sarılan patlıcanlar ocakta ateşin tam yanına konur. alüminyumfolya, ortalık kirlenmesin diye işte. bunun dezavantajı, eğer patlıcan büyükse içi pişmez.

b) közmatik kullanıyorum, teknolojiye doyamıyorum: migroslarda pazarlarda 4 tl'ye satılan bu türk işi icat  'yemekteyiz'den sonra meşhur oldu. biri şurada reklamını çekmiş, ilk gördüğüm günden beri gülüyorum. bu olayda ocak yerine közmatik kirleniyor. evet çok pratik.

c) of çok tembelim fırın: benim tercihim buydu, başında durup sürekli çevirmek gerekmiyor netekim. ortadan ikiye kestiğim patlıcanların üzerine yarıklar açarak, yağlı kağıt koyduğum tepsiye koydum. pişmesi saatler sürüyor, ama bu benim dereceyi düşük tutmamdan kaynaklanabilir. ızgarayı açıp en üst rafa yerleştiriyoruz, göbekleri bööyle sulanana kadar pişiriyoruz. 160 derecede 40 dk falan tuttum ben.

az tutmuşum, daha çok suyunu salması gerek 

közledikten sonra, domates, kırmızı biber közleyip çatalla ezdiğimiz patlıcanın içine koyabiliriz. biraz da zeytinyağı, sarımsak ve acı biberle süsleyince çok güzel oluyor.ben sade tercih ettim.

burada püf nokta veriyorum, dikkat! eğer ki sıcakken soyulan patlıcanlar limon suyuna direk konursa, rengi kararmaz sapsarı olur. ben bunu bugün baya bi araştırdıktan sonra bulduğum için benimkiler öyle değil.

bu totalde iki şişman patlıcandan çıktı. bostan patlıcan da diyorlar.

bu da akşam yemeğim. yoğurt, domates ve kendi yaptığım köfteler var. köfte yapmak patlıcan közlemekten daha zor. iki kez çektirdiğin kıymayı, ben yağsız tercih ediyorum, knorr harcı ve bir çay bardağı su ile yoğuruyorsun. budur. içine benim korkulu rüyam maydanoz da ekleyebiliyorsun. daha önce klasik tariflerle de yaptığım oldu. köftede son sözüm, tavada pişirirken biraz soya sosu eklemek. her köfteye 2 damla gibi. acaip lezzet katıyor. sanırım seasoning hastasıyım.

köfteleri üstün yanmış, ortası pembe seviyorum. hiç bi şeyin ortası yok yani

denedim:

kavaklıdere üzüm suyu.

kavaklıderenin konsantre olmayıp üzümleri kabuk ve çekirdekleriyle sıkmasıyla yaptıkları bu meyve suyu sonradan pastorize edilmiş. alicante üzümleri kullanılmış, ben şişe üstü bilgisinin yalancısıyım. bu meyve suyunda iki şeyi çok sevdim, içindekiler itibarıyla çok doğal, piyasada bulunan adı meyve suyu, orijinali jelibonunun sulandırılmışından bozma, koruyuculu, boyalı, şekerli 'şey'lere oranla bunu sürekli içebilirim. tadı zaten tatlı mor üzümlere benziyor. ikincisi, cam şişede. bu da son günlerde pek önemli ola,n üstünde durulan bir konu. hoş, ben tetrapak'a da karşı değilim ya, plastik şişeler biraz şaibeli. 

kavaklıdere, adına yakışır şekilde, alkolsüz içecek pazarında da bu işi kıvırdığını bana kanıtlamış oldu. isterseniz size de kanıtlayabilir.  fiyatı 1.5 tl, 200 ml.

bir haftasonu güncesi

uzuun bir haftasonu geçirdim.

daha önce de belirttiğim gibi; haftaiçlerinde ofisten eve, trafikten olabildiğince kaçarak zaman geçirdiğim için, tüm sosyal etkinliklerimi genelde hafta sonuna atıyorum.

İşte tam da bu prensiplerle çelişen bir cuma günü geçirdim. duygu-hasan bebilerin evlenmek için aldıkları kararın ardından bizi sallamalarının üzerinden yeterince süre geçti. işte hepsini bi miktar telafi etmek, bir de davetiyelerini almak için cuma akşamı daha önce de gidip sevdiğimiz savoy’da rakı balık yapmak için sözleştik. ekte çok da net olmayan yemek sonrası bir foto var.

iphone farkı ya da çeken yeteneği

mütevazi misin sen,  oyuncakbalık da koyarmış aman aman

savoy balık: savoy’un aslen bir pastanesi var daha önceden meşhur olan, sonra yanına bu balıkçıyı açmışlar. cihangir’e sanırım 3. ya da 4. gidişim, insanlar burada tam olarak ne buluyorlar onu da pek anlamıyorum. taksim ilk yardım'ı 100 mt geçince solda. önünde cihangir otoparkı var. bu sebeple araç problem değil, tabi içilmeyecekse.

Savoy’un mezeleri çok güzel ve özel. hatta şunu söyleyebilirim ki, biz o geceyi meze+arasıcak ile bitirdik. fiyatlar çok absürd değil, mesela mezelerin tabağı 5 lira gibi bir şey. bir tek biz bu gidişimizde kalamarı beğenmedik, fazla yağ çekmişti ve diri değildi kalamarlar. aksine güveçte karides ise harikaydı. benim favorim, her zamanki gibi, patlıcan ezmesi. farklı bir lezzet olarak levrek marin’i tavsiye ederim.

mezeler çekilmek için değil yenmek için

son olarak mekan cihangirde olduğu için bir çok ünlü görüyorsunuz ama çok salaş bir ortamı var. örneğin o gece gülçin şantırcıoğlu oradaydı ben de kendisini inanılmaz beğenirim, yüzü de saç rengi de muhteşemdi. balık etinin en güzel örneği, yerli christina hendricks.

Cumartesi

saatlerimiz bir kuaförde geçti. evet. türkiye'de ilginç bir şekilde acaip gelişen kuaför sektörü sebebiyle tanıdığım kadınların %86,7'si ayda en az 234 saatini kuaförde geçiriyor. kaynak; ben. yurtdışına gidenler bilir, buradaki mahalle kuaförleri oralara gitseler yılda bir yalı parası kazanabilirler, brütte tabi. neyse. kadınlar garip. saçlarını değiştirince psikolojisi düzelenler mi dersin, kısmeti açılanlar mı dersin, ağlayarak kapıdan çıkanlar mı dersin her çeşiti var. ben de yıllardır orijinal saç rengimi sevmeyen -ki artık orijinalini de hatırlamayan- biriyim ve her seferinde aynı renge boyattığımı düşünsem de hep farklı tepkiler alıyorum. neyse, artık saçlarım biraz daha koyu. bu konu hakkında tüüüm okuyucuların merakını giderdim sanırım :) bundan sonrasında ise ilknur ile kitchnette'de yemek yedikten sonra istinye parka gittik. burada kendimizi dubai'de gibi hissettik. muhtemelen saat 8 sonrası istinye park'ın nüfusunun %78.5'i arap'tı. "para var huzur var"ın yeni söylemi kendi aramızda "petrol var huzur var". o zaman sorumuz gelsin:

insan o kadar para verip (~yaklaşık 10 asgari ücret) aldığı ayakkabıyı ne yapar?

a) çarşafımın altına giyiyorum boyum uzuyor.

b) evdeki diğer hatunlarla bölüşüyoruz zaten, ucuza geliyor.

c) ev gezmelerinde çok moda bu abiyeler kuzum

d) çok istiyorsan, gel seni de alalım 4. olarak yavrum.

neyse, içerideki dolaşmamız bittikten sonra saatlerce oturup dedikodu yaptık. evet. ama gıybet değil. yani iki hatun bir araya gelince bi yerden sonra konular o noktalara ulaşıyor. bu muhteşem muhabbeti daha da uçuran şey ise makaron'du. 

mor erik ve kahve. poşette aldık, ona para istemiyorlar valla.

kişisel olarak acıbadem kurabiyesine tercih etmeyeceğim bu tatlı, artık herkesin bildiği gibi, meyveli bezelerin içinde meyveli kremadan oluşan atıştırmalık. aslen fransız kökenli olan bu tatlının daha küçüğünü babam yıllar önce lüksemburg'dan getirmiş adına da "lüksemburger" demişti. nerden bilirdim o getiridiklerinin de laduree olduğunu. laduree, ünlü bir fransız markası ve istanbul'da bebek ve istinye park'ta  bulunuyor bildiğim kadarıyla. pastanelerin özelliği tasarım olması, bir butik gibi. hepsinin kendi için bir bütün olan ama özel dizaynı var. bu kısmı beni ilgilendirmiyor. makaronların tanesi 4 lira, ama özel tasarım kutularıyla alındığında fiyatları biraz daha yükselebiliyor. özelliği, mevsimine göre meyvelerden yapmaları ve gerçek meyve kullanmaları, yani gıda boyası yok. ayrıca tanesi 60 kalori, 150 deseler de şaşırmazdım. önerim, ilknur'un yediği mor erikli olanı. ortak yorumumuz bugüne kadar gerçek mor erik bile yemediğimizdi. gerçekten laduree hem fiyatını hakediyor, hem de ününü.

pazar

arkada zürafa, önde deve kuşu ve gri taçlı turna
(itiraf ediyorum, turnanın adını aradım da buldum)

darıca hayvanat bahçesi: çok uzun yıllar önce, hayal meyal atatürk orman çiftliğindeki hayvanat bahçesine gittiğimi hatırlıyorum. faruk yalçın'ın kurduğu darıca ise, o kadar büyük ve o kadar çeşitli hayvan görme şansı sunuyor ki insana, bence mutlaka gidilmesi gerekli. bir tepe üzerine kurulu mekanı yaklaşık 4 saatte, tüm hayvanları görerek gezdik. havalar daha da ısındığında gezmek eminim ki zor olacaktır. girişi 15 lira. gidiş için de d100'den gebzeye devam edip, darıca sapağına dönüyorsunuz sonra oklar sizi yönlendiriyor. 

güneşi gördüm maymunu.  hedonizmin öncüsü.

hayvanat bahçelerine olan duygularım bu ziyarette de değişmedi. bir yandan hayvanların kafeslere minicik alanlara kapatılması içimi kemirirken; bir pumayı, akbabayı, zürafayı veya lemuru görme şansını sağladığı için vazgeçilmez olduğu. yine bu fikri destekleyen, bahçeyi gezerken kulak misafiri olduğum şu konuşma ise bana bir ders niteliğindeydi: sarı mongosların -ki yolda görsem ben de tanımam-  yuvasının önünde durup, "kızım penguen diye tutturmuştun, al işte buna benziyor" diyen baba. favorimsin. yorumsuzsun. halkımın insanısın, en yüce duyguların adamısın. gerçekten benzerlik inanılmaz.

yer fıstığına alışmış maymunlar. ellerini nisan gibi kullanıyorlar.
ortadaki maymunun göbeğinde yavrusu var, tıkla ve büyüt görmek için.

ayrıca bahçeden o lemurları kaçırmak istedim. sanırım dünyanın en tatlı yaratıkları. nereden hatırlıyorum ben bu ismi derken, madagascar çizgi filminde kendini kral ilan eden o müthiş şey aklıma bi anda geliverdi. alıp eve kaçırmak istedim tellerin arasından severken. bunun dışında elime hapşuran tay! seninle hesabım kapanmadı..

19.saniyede çıkan şey. benim olacaksın fıstık, alıcam seni, binicem üstüne,vurucam kırbacı..

yok len bu farklı bir şeydi.

afyonkarahisar nedir?

ne güzel şeysin sen ey kaymaklı ekmek kadayıfı
diyet bozduran ezber sildiren seni kerata..

afyon benim için senelerce ankara-antalya arasındaki özdilek'ti. özdilekten aldığım yüzücü mayolarıydı. annemin bayıldığı kaymaklı ekmek kadayıfıydı.

ilknur'un da -konya kadar olmasa da- memleketiymiş. ofis kankitolarının memleketlerini geziyoruz serisinde afyon ayağındayız.

afyonkarahisar meydanı. yukarıda kale.
tam buranın arkasında ise kurtuluş savaşının ilk adımı konak var 

bu şehre neden afyonkarahisar deniliyor? çok uzun süredir, afyon diye kısaltılan şehrin zamanında geniiiş tarlalarında afyonun hammaddesi haşhaşlar yetiştiriliyormuş. daha sonra müktesebata uyum sürecinde haşhaşlar yok edilince adı kalmış. karahisar kısmının ise o dağın tepesindeki kaleden aldığını düşündük biz. hisar kara değil ama o dağa tırmanma fikri insanı kara kara düşündürür o kesin!



ne yapılır?

benim böyle bir masa hazırlamam muhtemelen 5 gün alır..

ilknur'ların evde kahvaltı! sabah 7'de indiğimiz, kamil koç'un muhteşem otobüsüyle bir o kadar çelişen şoförü ile 7 saatlik seyahatimizin ardından ucu bucağı bulunmayan, oda sayısını sayamadığımız "dönmez residance"'da muhteşem bir kahvaltı yapılır. kahvaltının ana maddeleri, kaymak, organik reçel, sucuk, kaymak, domates, ev yapımı kurabiye ve kaymak. kaymak demiş miydim?

kaymağın öncesi &sonrası

afyon'un kaymağı gerçekten eşsiz. yani istanbul'da da kaymakçılar var, ikbal var ama bu doğal kaymağın tadı afyon'un havası ile çıkıyor. hele üzerine döktüğün bal ile lezzet seviyesi anlatılacak boyutta değil.

nereye gidilir?

şu an cami olan mevlevihanenin sade
 ama alımlı kubbesi 

afyon mevlevihanesi. konyadaki mevlevihaneden sonra rütbe olarak ikinci sırada geliyormuş.yüksek kubbesi sade olan mevlevihanenin içinde iki odalı bir müze de bulunuyor. mevlevihanenin işleyişini anlatan müze, tasavvuf gerekliliğince gayet sade ve gösterişsiz kurgulanmış. orijinal yapıyı bozmamaları bence doğru bir hareket olmuş. aynen konya'daki gibi, caminin içinde Mevlana'nın yeğenleri olan ermiş kişilerin, ayakları havaya kalkmış sandukaları bulunuyor. sandukaların yanında da özlü sözleri. bu arada, mevlevihanelerin genel adı asitane. kulağa çok fonetik gelen bir kelime değil mi?

buradan sonra şehitoğlu konağında bir kahve molası, yanında gül şerbeti. bu konağın her bir odasının adı türk sanat müziğinin bir makamı, ve içinde konağın ilk sahibinden kalma kocaman, keçi yününden seccade var. bu konak bana tokattaki yengemin evini çok hatırlattı. ahşap olması, kendi içinde iki katlı olması ve oturduğumuz odadaki divan (sedir) muhtemelen bu hatıraların canlandırıcısı.






ne alınır?

kese. bir kaç saat sonra termal sular altında ölü deri ve kirleri atmak için kullanacağız bu nesneyi. vücudumuzun pürüssüz olması için, detoks için gerçekten çok önemli. biraz acı verici olabiliyor keselenmek, ama kış çıkışı o kiri pası atmak için birebir. i love hamam!

ne yenir?

geldik afyon'un af dilediği yere (bu espriyi nasıl yaptım ben de bilemiyorum).

ikbal hakkındaki fikirlerim, işletmenin ne kadar otelcilik sevdasından vazgeçmesi gerekliyse, yemek işinde de o kadar kalması gerektiği. Atatürk'ün afyon'da ilk adı "zümrüt" olan tesislerinde yemek yedikten sonra, bahtı açık olsun manasıyla ismini "ikbal" koymasıyla efsaneleşen işletme, sucuktan kaymaklı ekmek kadayıfına tam bir yemek şöleni. yine tencere yemekleri kapsamında yaptıkları "dana incik" bir çok yerde yapılan kuzu inciğe on basardı. masaya gelen yoğurt ise kıvamı ile bende içinde manda sütü olabileceği konusunda fikir uyandırdı.

sağ baştan, dana incik, patates, püre ve iç pilavı sonra sucuk ve patates
ve yoğurt ve cennet

tüm grubun birleştiği şaşırtan lezzet ödülü ise patatese gidiyor. anne evinde yapılmış gibi patatesin dilimlenmesi  ile yapılan patates kızartması, ağzı dondurulmuş patatese alışmış olan plaza insanlarına patatesin ne olduğunu tekrar hatırlattı.


bonus track!

tam da afyon'a vardığımız o cumartesi günü hürriyet gazetesinde türkiye'de hamur tatlısı yenecek ilk 10 yer yazısı yayınlandı ve bir numarada ikbal var idi. biz de gittik yerinde test ettik. onadık. lezzetten sarhoş olduk. resme tıklayıp büyüttüğünüzde yukarıda verdiğim ad koyma mevzusunu okuyabilirsiniz. böyle de kaynaklı yazarım. hoş, hürriyet gibi karı-kız fotoğrafı tıklatan gazate ne kadar kaynak gösterilebilirse..

monday, wait for it!

çokilginçyemekler.com

evet, duyar gibiyim. iyice yemek blogu oldu buralar.

hafta içi akşam eve geldiğimde genel olarak hiç bir şey yapmak istemiyorum.bu da beni dışardan yemeye teşvik ediyordu. -du diyorum, nitekim tüüüm anaç hislerimle artık hafta sonundan hafta içine yemek hazırlıyorum. bir iki kez köfte yoğurup buzluğa koydum. değişik tavuk hazırlamak son favorim. ya da en basiti dilim somon alıp marine ediyorum. gerçi onu yine pişirmek hafta içine kalıyor.

bu sebeple ikide bir de farklı tavuk türleri deniyorum. diyette olduğum için, genelde yağ kulanmıyorum. zaten tavuk etinde bulunan yağ pişirme ve vücut gereksinimi için yeterli imiş. ama yine de lezzet katması için konulabilir. hadi izin verdim.

bu hafta cajun soslu tavuk denedim.

cajun soslu diyorum coolmuş gibi oluyor tavuğu:

- kuşbaşı tavuk göğüslerini yağlı sütte, cajun sosu ile marine ediyorum. fazla bekletmiyorum, tavuk çabuk bakteri üretir.


- sonra tavada julyen kesilmiş biberleri çeviriyorum. kavurma gibi. yağsız tabi. bi süre sonra ateşten alıyorum.


- tavukları süzüp, önce suyunu verip sonra çekinceye kadar ateşte çevirdim. sonra 2-3 tatlı kaşığı cajun ekledim. sonra biberleri. baya bi kavurdum. ne kadar kavrulursa tavuğun o haşlama gibi olan tadı azalıyor. en son biraz soya sosu ekledim ki çok kuru olmasın, ayrıca tuzu da yerine gelsin.


hafta içi bu karışımı mikrodalgada ısıtıp yalnız ya da salata üzerinde yiyorum.


----------------------------------------------------------------------------------
salata demişken, değinmek istediğim bir kaç nokta var.

- ofis kankitom, biricik çalışma arkadaşım, iskenderunlu idil'in bana lütfu olan nar ekşisi, piyasada bulunan nar ekşisi soslarından epeyce farklı. piyasadaki "nar ekşisi sosları" glikoz ve şeker gibi ek maddeler içerirken, gerçek nar ekşisi adı gibi ekşi. nar ekşisi soslarındaki o tatlı-ekşi yapay lezzet yok yani. önerim, böyle bir ürün bulabilirseniz- ki web sitesi yapım aşamasında ama kargolayabiliyorlar adınıza- mutlaka denemeniz. o ağzı buran ekşi tat, i-na-nıl-maz. salataya mutlaka bundan koyuyorum.


- elma sirkesi ya da balzamik sirke düz sirke yerine tercih ettiğim ürünler. zevk meselesi. nar ekşisinden sonra daha da keskin bir lezzet oluyor salatada.

markası burada belli olmamış ama victorinox.
evet o çok ünlü çakı firması.
istanbul'da palladium the woo'da bulunuyor.

- yeşilliklerin vitamini gitmesin diye elle bölmek gerek derler.

yine de, geçen gün uzun süredir istediğim o profesyonel mutfak bıçağını alış veriş merkezinde görünce dayanamayıp aldım. solak olmam sebebiyle bugüne kadar bıçaklarda çok zorlanıyordum. bıçağın lazer ile keskinleştirilen tarafı, sağlaklara göre hesap edildiği için, ben bıçağı ters elimle kavradığımda keskinlik özelliği kayboluyordu. işte bu bıçakta o problem yok çünkü çift taraflı inceltme var. ayrıca bıçak sapı da ergonomik.

ha, elime her bıçak geçirdiğimde kendimi yaralayan ben tabi ki yine parmağımı kestim, onun kaçarı yok. üstelik baya derin bi kesik oldu. belki hızlı bi hamle ile behzat ç.'ye konu olabilirim, kesik parmak başlığı altında çıtlık parmağı kontenjanından.

bıçağı aldığım günden beri kendimi mumları bir hamlede kesen malkoçoğlu gibi hissediyorum. benim evdeki bıçaklar da sanırım süs eşyasıymış. "top chef" edasıyla takılıyorum bir haftadır.




20 yılın olayı:


t.c. yasalarına göre, 2012 mart'ı itibarıyla insan yakmak serbest. sadece 20 yıl falan kaçıyormuş gibi yapmak gerek; ama baklava çalarsanız hapse düşebilirsiniz mesela. yakmak serbest. hatta esenyurt'ta yanan işçilerin failleri bu davayı örnek gösterebilirler diye düşünüyorum.


ne diyelim hayırlısı olsun!


bu kadar neşeli ve lakayt konunun dibine bu haberleri eklememem gerekti belki ama dayanamadım. bugün okuduğum şu mükemmel köşe yazısını da önereyim ve bitireyim.

Çünkü insafı yoktur gazetelerin, faşistlerin, çivili sözlerin..."Otelin etrafını saran vatandaşlarımıza bir şey olmamıştır" diyen bir Tansu Çiller’in; "bir futbol maçında da bu kadar insan ölebilir" diyen dönemin muhalefet lideri Mesut Yılmaz’ın... Fehmi Koru, 4 Temmuz 1993’te şunları yazıyordu: “Komik hikâyelere imza atan yazar Aziz Nesin, bu defa izleri uzun yıllar kalacak bir trajedinin kahramanı oldu. Sivas”ta ilk elde 35 kişinin ölümü, çok sayıda kişinin de yaralanmasıyla sonuçlanan arbede, onun merkezinde bulunduğu yoğun tahriklerle meydana geldi”